दुखी रहदैमा रुन नस्किने छण,
मान्छे बाच्नै पर्छ मरेर पल पल ।
धड्कन् उर्लिरहेछ गती नागेर,
टाउको चाडकेइन्छ फुट्नै नसकेर,
आशु बग्दैन, निलिन्छ घुटुकै,
लुकाएर पिडा टाढा टाढा पहाडसंगै ।
मात्री बात्सल्य फक्रेको छ,
आमा,फेरी आमा बनेर ।
पुल्न्कित छु, शिखर चुमेको छु
छोरी, छोरी तिमी पाएर ।
सङ्रशिला तिमी नथाके कहिलै पनि ,
नसुके हिउ बनेर, माटोमा नबिलाये,
अडे सङ्रश गर्दै, हिमाल झै उठे ।
मेरा डोबहरु खोजे, रबी संगसँगै पुगे
